Jak powiedział Freud –„nie ma ludzi zdrowych, są tylko niezdiagnozowani”. No i podobno nie ma ludzi normalnych i nienormalnych. Po prostu nie wszyscy zostali przebadani. Mój ulubiony malarz, Salvador Dali zasłynął też powiedzeniem „I am not strange. I am just not normal.” Jak jest ze mną? Najlepiej chyba nie wiedzieć, nie zastanawiać się. Lepiej żyć w niewiedzy, żeby się czasem nie zdziwić i nie załamać.
Normalne zastanawianie się nad tym, co nie jest normalne, to zwykła strata czasu.
Wiele razy zastanawiałam się nad tym, czy ja jestem postrzegana przez ludzi, jako dziwna, specyficzna, szalona czy może nawet nienormalna? W mojej ocenie jestem nieprzeciętna, przynajmniej pod względem mody czy upodobań artystycznych i zagadkowa (albo może lepiej brzmi- tajemnicza?). Czy trochę szalona? Na pewno też, ale to raczej w pozytywnym słowa znaczeniu. Nie mam problemu, żeby pozować w śmiesznych okularach czy założyć żółte lub czerwone rajstopy. Nie lubię nudy ani w codziennym ubiorze, ani w innych aspektach życiowych. Momentami bywam infantylna – kolekcjonuję w pracy figurki z bajek, mam gniotka z leniwcami, którym można rozciągać ręce i nogi. Szybciej osiągnę nić porozumienia z kimś, kto jest nieco dziwny, nietypowy, czymś się wyróżnia, charakteryzuje, niż z tym, kto jest przewidywalny, monotematyczny i trochę nijaki (przepraszam, jeśli ktoś, kto to właśnie czyta poczuł się urażony). Nie mam zamiaru nikomu ubliżać, wyjaśniam jedynie jaka jestem, żeby można było mnie lepiej poznać. Jeśli chodzi o dodatki do domu, również staram się wyszukiwać coś, co przykuwa uwagę odwiedzających mnie osób. W ogóle dla jednego ktoś będzie dziwny, zwłaszcza, kiedy ta osoba totalnie różni się od nas, z kolei dla innego, z którym nadajemy na podobnych falach, będziemy całkiem normalni. Nie eksperymentuję z włosami (nie robię metamorfozy na zasadzie – nie do poznania). Makijaż raczej też mam zwykle delikatny.
Od lat chodzę do pracy obładowana torbami, z plecakiem, z siatkami. Nieraz słyszałam różne żarty z tego powodu albo pytania, które są dość zabawne. Np. czy się wyprowadzam, że mam tyle bagaży albo rady w stylu, że powinnam sobie kupić taki wózek, jakiego używają najczęściej babcie, żeby nie dźwigać tych wszystkich reklamówek, zakupów. Pewnie niejedna osoba postrzega mnie przez to jako dziwną. Czy biorę to do siebie i się tym przejmuję? Oczywiście, że nie. Gdyby tak było, pewnie już nikt by mnie więcej nie zobaczył z żadną, dodatkową torbą czy plecakiem.
To, co robię, nie musi mieć sensu dla nikogo poza mną. Na tym polega piękno szaleństwa.
Doceniaj to, kim jesteś. Zachwycaj się tym, co odróżnia cię od innych. Opowiadaj swoją historię na swój własny sposób. Przyjmuj chętnie to, co stanowi o twoim wewnętrznym pięknie i tym zewnętrznym. I wiedz, że jeśli ty będziesz to robić, nikt inny nie zdoła tego piękna przeoczyć. Rozkoszuj się odmiennością, dzięki której ty to właśnie ty, i bądź z tego dumny.
Rasa mojego psa czyli Westie, którego już znacie, też pokazuje częściowo to, jakim typem człowieka, jest jego właścicielka 🙂 Ostatnio, kiedy pisałam o moim zamiłowaniu do zwierząt, wspominałam,że od lat, marzyłam żeby hodować patyczaki. Sądzę,że i to wzbudza zdziwienie i w głowach ludzi, rodzą się myśli typu: co ona widzi w patyczakach ?!
Czekam na opinię osób, z grona moich znajomych, przyjaciół, rodziny. Biorę to na klatę i chcę się dowiedzieć, czy macie podobne zdanie jak ja? Czy jednak po przeczytaniu Waszych komentarzy zapomnę, że Was znałam:))?
I w tym naszym chorym, ułomnym, nienormalnym świecie On jedyny jest de facto normalny, ale tam, gdzie wszyscy są nienormalni, ten, który jest inny od całej reszty, ten, który jedyny jest normalny, uchodzi za wariata.
Dodaj komentarz